sobota, 25 września 2010

Marmurkowanie

Zdarzyło się, że musiałam przygotować pokaz tworzenia imitacji marmuru. Na początku potraktowałam to jako zwykłe zadanie na zlecenie. Ale okazało się, że udawanie prawdziwego marmuru jest bardzo przyjemne, wciągające, ba! ekscytujące.



Zaczęło się od obserwacji natury, żyłkowań, kolorów... potem przypomniało mi się, jak w pracy dyplomowej na rzeźbie udawałam "białą Mariannę", czyli naszą rodzimą odmianę marmuru. Tam był w użyciu sztuczny kamień, czyli marmur w proszku, wystarczyło wymieszać wszystkie ingrediencje w wodzie, tu - kolor, cienie, żyłkowania trzeba zrobić (czyt. namalować) samemu. Jest tu duże pole do popisu, bo odcieni kamienia  i rodzajów oraz kolorów żyłkowań jest wiele, bo i każda skała dużo musiała przejść, zanim przeobraziła się w cud-marmur.

 
Są więc marmury mlecznobiałe, szare, z chłodnymi odcieniami błękitu lub fioletu, są też w ciepłych beżach,  sjenach i zieleniach, czarne, różowe, pasiaste, z rozmytymi plamami kolorów bądź poprzetykane ciemnymi żyłkami serpentynitu lub białymi kalcytu -  słowem: olbrzymie pole dla wyobraźni.

Efekt możecie zobaczyć sami. 

Na to wszystko klasyczny decoupage, wzbogacony wypukłymi kroplami przezroczystego reliefu.

czwartek, 23 września 2010

Babie lato... albo dymek z papierosa

Jest, przyszło...
babie lato...
od kilku dni słońce nas dopieszcza. Podgrzewa gruszki, rumieni jabłka, podsmaża kasztany i rozgrzewa serce.

A na koniec dnia puszcza dymek z papierosa ;)


 Gdy zwieziono snopy na klepiska,
Chłopcy sady z owoców otrzęśli,
W ulach pszczołom podebrano plastry,
A w ogródkach lśnią ostatnie astry:
Babie lato schodzi na ścierniska
I nić srebrną snuje z swojej przesil. 

 Lśni pogody blask błękitnozłoty:
Zda się, jakby wiosna pełnej treści
Nie zużywszy, minąwszy niecała,
Swe ostatki w wrześniu przeżywała
I że lato oszczędzeń w dnie słoty
Czar swój w środku jesieni dziś mieści.

Co się wiośnie nie przeżyło wiosną,
Co się latu nie udało w lecie,
Co chmur czarnych ściemniła pogróżka,
To babiego lata dobra wróżka
Dłonią cichą, miękką i litosną
Z swej kądzieli w srebrzystą nić plecie (...)

Leopold Staff


 I koniecznie coś z dekupażu, bo jak różności, to różności ;)