Błękitek

Z okien mojego mieszkania widzę tzw. "Błękitek", czyli wieżowiec, jeden z nielicznych w okolicy,

nazwany tak zapewne dlatego, że w jego całkowicie przeszklonej powierzchni odbija się (litościwie) niebo.
Ale niby co ma się odbijać, jak w okolicy nic mu nie sięga powyżej kolan?
Najbliższy - szkieletor, przy sąsiednim rondzie, na szczęście jest zbyt daleko, by się odbijać w szybach błękitka.
(I bardzo dobrze, bo przynajmniej nie straszy podwójnie, wystarczy, że od lat odbija się czkawką mieszkańcom naszego królewskiego grodu.)
No cóż, niewiele powstało budowli od czasów Wawelu, którymi można byłoby ucieszyć oko. A i tej budowli zagrażają koszmarki w rodzaju Zeshratonu (przepraszam, klawisze mi się niechcący omskły - Sheratonu), który przycupnął niebezpiecznie blisko wawelskiego wzgórza...
(właściwie tak blisko wody... że jakby się dobrze zaprzeć... to może by się go zepchnęło do wody?...)
ech, marzenia...
Ale nie miałam o architekturze, tylko o błękitku...
a właściwie nawet nie o błękitku-budynku, bo zaczęło się w ogóle od błękitka u Lacrimy
(która była uprzejma pokazać słodko-kosmate cudo w kolorze blue i zdradziecko przeznaczyć go dla chłopca!...)
ten właśnie błękitek spowodował ciąg skojarzeń, przez błękitka za oknem, kolor blue w duszy, tożsamy z zimowym brakiem słońca, po remanenty pracowniane, w trakcie których błękity wyłażą z kątów, aż po mojego błękitka, który czeka w pogotowiu, gdyby z powodu depresji miały popłynąć łzy...
Mowa o chusteczniku...
Chustecznik ów, przepasany atłasową wstążeczką, złoty dołem, skrakowany górą, wzór kwiatowy ma wypukły - co usiłowałam pokazać na zdjęciach
(przy odrobinie cierpliwości przy oglądaniu slajdów można się tego dopatrzeć)