Antoś

Dziś święto mojego ulubionego świętego, którego darzę wielką estymą i nazywam może familiarnie, ale z prawdziwą czułością - Antoś.
I to przez bardzo, bardzo duże "A". I z przyklękiem.
W moim przypadku nie ogranicza się on li tylko do banalnych problemów z zagubionymi rzeczami - takimi duperelami nawet nie zawracam mu głowy. Choć jak trzeba - zawsze pomaga. Pomagał za to wielokrotnie, i to w sprawach naprawdę poważnych. I winna mu jestem w dowód wdzięczności mojej rozszerzać chwałę jego (jak głosi moja ulubiona modlitwa) - co w niniejszym poście czynię.

I nie bez kozery nazywany jest "najszybszym świętym".
NAPRAWDĘ  jest szybki i skuteczny.
Trzeba tylko pamiętać o tych, którzy TAM, po TAMTEJ stronie,  potrzebują naszej modlitwy.

Corocznym moim rytuałem 13 czerwca jest bieg przez (najczęściej) rozgrzane upałem miasto, o najgorszej z możliwych porze, z trudną zazwyczaj do zdobycia lilią (powinna być biała, od imienia świętego nazwana lilią św. Antoniego) do małego kościółka Braci Mniejszych, na Reformackiej w Krakowie.

Tam o dziwnej porze (16.15) odprawiana jest msza odpustowa, święcone są przyniesione lilie (atrybut świętego, symbol czystości i niewinności), błogosławione są dzieci (jest to patron rodzin i dzieci) oraz czekają kosze pełne bułeczek (odpowiednik chleba św. Antoniego dla ubogich).
Poświęcone lilie zanosi się do domu i używa pod różną postacią podczas różnych bolączek (np. nalewki spirytusowe do nacierania lub krople do picia, itp.), a chlebem dzieli się z bliskimi dla przypomnienia, że trzeba pomagać potrzebującym.

A co wtorek (bo wtorek to dzień poświęcony Świętemu) o 10 przychodzą pod boczny ołtarz ludzie z prośbami i sprawami do Niego.

W ramach dygresji dodam, że wspomniany kościółek w ogóle warto odwiedzić, ze względu na ciekawą historię, kapliczki drogi krzyżowej na terenie dawnego cmentarza po drugiej stronie uliczki, zachowany unikatowy "dzwonek za konających", obraz Jezusa Który Przemówił oraz  katakumby z naturalnie zmumifikowanymi i doskonale zachowanymi ciałami możnych tego świata ( m. in. Morsztynów, Szembeków, Wielopolskich) leżącymi w trumnach, oraz  zakonników leżących jeden obok drugiego, bez trumien, bezpośrednio na ziemi. 

Krypty te można odwiedzić raz w roku, w Dzień Zaduszny, 2 listopada...

Ilekroć jestem we Włoszech odwiedzam Padwę, a tam bazylikę Il Santo, miejsce pochowania Świętego.

W tej przepięknej bazylice, o trudnym do określenia stylu - trochę romańskim, trochę gotyckim, a trochę wschodnim, mieści się renesansowa kaplica z ołtarzem-grobem Świętego (oblepiona przez wiernych zdjęciami i listami dziękczynnymi, świadczącymi o Jego skutecznym wstawiennictwie),

a także druga, z relikwiami (m. in. z zachowanym w niezmienionym stanie językiem, całym aparatem głosowym, szczęką, pozostałościami trumny, habitem, całunem, itp., a wśród zgromadzonych tam przedmiotów, darów, modlitw, jest również  polski akcent - list św. Maksymiliana Kolbego, pisany po polsku,  z prośbą o wstawiennictwo).

Na jednym z trzech pięknych dziedzińców stoi figura świętego, często odwiedzana przez młodych, chcących zostać rodzicami. Pomaga On ściągać z nieba na ziemię wyczekane i upragnione maleństwa.  Jeśli komuś nie spieszy się do tego doświadczenia powinien unikać dotykania wyciągniętej dłoni świętego.
Ale wielu chce, sądząc po wyświeconej, wygłaskanej do błysku dłoni :)))
Sprawdzone - działa... Po 2 latach od (nieświadomego?) uścisku dłoni Świętego cieszymy się wszyscy Czarnooką ;)))

I ponieważ dawno nie było nic dekupażowego - chustecznik: bardzo symetryczny, wręcz terapeutycznie symetryczny, z mocną intencją uspokajającego smarkania w chusteczkę ;)